เมื่อผมให้เพื่อนเอากระดาษแผ่นนั้นไปให้เธอแล้ว ผมก็รีบกับบ้านเลย พอเช้าวันต่อมาผมก็มาที่โรงเรียน ผมก็มาถามเธอว่า "ได้รึยังกระดาษที่เพื่อนเราเอาไปให้นะ" เธอก็ตอบกลับมาว่า "ได้แล้ว" ผมถามกลับอีกทีว่า "แล้วได้อ่านยัง สิ่งที่เราเขียนไปในกระดาษนะ" เธอก็บอกว่า "อ่านแล้ว" แล้วคิดยังไงล่ะ เธอก็ตอบมาว่า "เราเป็นเพื่อนกันน่ะดีแล้ว จะได้คบกันได้นานๆ และอีกอย่างเราก็ไม่ชอบคนห้องเดียวกันด้วย" แล้วเธอก็เดินออกไปข้างนอก ส่วนผมก็คิดหนักเลยละครับทีนี้ เราจะทำยังไงดีเนีย เราจะไปสู้หน้าเขาได้รึเปล่านิ ตอนนั้นความรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวในโลก ในที่ๆ ไม่มีแสง ไม่มีเสีง ไม่มีลมพัดผ่าน มันอึดอัดสุดๆ เลยครับ
แต่เพื่อนเธอคนหนึ่งก็เข้ามาหาผมแล้วก็มาบอกกับผมว่า ไม่เป็นไรหรอก ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก คำๆนี้ มันทำให้ผมเกิดแรงสู้อีกครั้ง แต่ครั้งนี้ต้องเปลี่ยนจากเดิม คือ ผมต้องเข้าหาเธอแบบเพื่อนคือทำเหมือนไม่ได้คิดอะไรกับเธอแล้ว (แต่ในใจนะ ยังรักเธออยู่) ผมก็พยายามเข้าไปอยู่ใกล้ๆเธอ เวลาทำงานกลุ่มก็ไปขออยู่กลุ่มเดียวกันกับเธอ ที่นั้งก็เลื่อนไปนั่งใกล้ๆเธอ เพื่อที่จะได้แอบมองเธอได้ตลอดเวลา ในช่วงเวลานั้นมันทำให้ผมมีความสุขมาก ที่ผมได้ใกล้ชิดกับเธอ เห็นเธอหัวเราะ เห็นเธอยิ้ม มันชั่งมีความจิงๆ เลยครับ
>>> บอกครั้งครั้งแรก
